امیرمؤمنان می فرماید:
امر ما،دشوار و سنگین و پیچیده است و آن را جز بنده ی مؤمنی که خداوند،قلب او را برای ایمان،امتحان کرده است،تحمّل نمی کند و سخن ما را جز سینه های امین و راز دار و خردهای وزین در نمی یابد.^۱

این بود که پیشوایان دین هر سخن را به هرکس نمی گفتند و گاهی برای بیان برخی اسرار و معارف مکتب شیعه و علوم خود،در پی شاگردانی با ظرفیت و راز دار بودند و برخی گفتنی ها را نزد آنان به ودیعت می نهادند و قول می گرفتند که آن ها را فاش نکنند.

از سوی دیگر،هم جبهه شدن با خط امامت و ولایت نیز،دشواری هایی داشت و عشق اهلبیت(علیهم السّلام) عوارضی در برداشت که عاشقان این خاندان می بایست بپردازند.

روایاتی که می گوید:«البلاءُ لِلولاء» (بلا و گرفتاری از آنِ دوستان است) اشاره به این دارد که:
هر که در این بزم مقرّب تر است                                      جام بلا بیشترش می دهند

پیروان مکتب امامت و شیفتگان اهل بیت،از خور و خواب و لذّت و عیّاشی دورند،از حرام خواری و ثروت های باد آورده پرهیز می کنند و به عنوان تاوان  عشقی که به این خاندان دارند،اغلب مورد خشم و بی مهری سلاطین و جبّاران و قدرت های باطل قرار می گیرند.این نکته در توصیه های ائمه(ع) بسیار آمده استو فرموده اند که در راه دوستی ما آماده ی فقر و سختی باشید،یعنی حاضر باشید هزینه ی این عشق قدسی و ولای اهل بیت را بپردازید.

حضرت علی (ع) در اشاره به این بُعد مسأله امامت و ولایت می فرماید:«مَن اَحبّنا اهلَ البیتِ فَلیَستَعِدّ لِلفَقر جِلباباً».^۲

هر که ما خاندان را دوست بدارد،پیراهنی از فقر را برای خود مهیّا کند.این سخن می رساند که پیروان عترت،باید اهل قناعت،ایثار،گذشت،انفاق،تحمّل فشارهای اقتصادی و محرومیّت های اجتماعی باشند و از ثروت های ناروا چشمئ بپوشند و با محرومان جامعه نیز همراهی و همدردی کنند و این گونه به پیشوایان و الگوهای مکتبی خود اقتدا کنند.

ما افتخار می کنیم که در «مکتب امامت» شاگردی کوچک باشیم.به خود می بالیم که ما را در زمره ی دوستداران اهل بیت(ع) بپذیرند.

چه زیبا و استوار،امام خمینی(ره) فرمود:
ما مفتخریم که ائمه ی معصومین،از علی بن ابی طالب گرفته تا منجی بشر حضرت مهدی صاحب زمان علیهم آلاف التحیات والسلام،که به قدرت خداوند زنده و ناظر امور است،ائمه ی ما هستند.^۳

هم گوش جان به معارف امامت و تشیع گشوده ایم و هم آغوش مهر به روی هر چه که از دوست رسد باز کرده ایم.

دیانت بی شما کامل نگردد                                          بجز با عشقتان،دل دل نگردد
کدام عاشق در این ره،در بلا نیست؟                             کدامین دل شما را مبتلا نیست؟
گواه عشق ما این دیده و دل                                        رساند «اشک» و «غم» ما را به منزل
دل و جان جهانی عاشق آباد                                       فدای نام شیرین شما باد
اگر ناقابلیم و شرمساریم                                            بجز عشق شما چیزی نداریم
شما در ظاهر و باطن امیرید                                        عنایت کرده،دست ما بگیرید^۴

و سخن آخر اینکه «امامت»،جوهره ی دین نبوی است.و اهل بیت(ع) گلهای سرسبد آفرینش اند و عشق به آنان،عشق به همه ی خوبیهاست.

پی نوشت ها
۱-نهج البلاغه،خطبه ۱۸۹:اِنّ اَمرَنا صَعبُ مَستَصعَبٌ.
۲- نهج البلاغه،حکمت ۱۱۲٫
۳- مقدمه ی وصیتنامه ی سیاسی الهی امام راحل قدّس سره الشریف.
۴- برگ و بار،ص۵۸٫[منظومه ی «اهل بیت آفتاب»].
منبع : درسهایی از نهج البلاغه ( ۱۵) – امامت و اهلبیت(علیهم السّلام) – جواد محدّثی.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: